Het is bijna zomer en zoals het een zomer past, komt er wat naakt bij kijken (badpaktechnisch gesproken dan hè). En als we die bikinilijven dan weer zoetjesaan richting strand navigeren, is er een zeker onderwerp dat vaste prik belangstelling oogst: hoe nou die cellulite aan te pakken. Tik voor de grap het woord 'ns in op Google, en je hebt binnen 0.43 seconden een leven lang leesplezier (lees: 31 miljoen resultaten).

Het briljante What Really Helps to Get Rid of Cellulite bijvoorbeeld, waar in de intro superonderhoudende informatie staat als: 'Kim Kardashian heeft dus cellulite, net als Jessica Alba en Jillian Michaels.' (Ja, slimmeriken, 8 op de 10 vrouwen heeft het.) Maar ook: 9 Ways You Can Actually Get Rid of Cellulite, waarin ze beginnen met de pientere woorden: 'Cellulite sucks because, well, if your mom has it, chances are you do too since it's genetic.'

Chances are er sowieso, want 93 procent van de vrouwen heeft dus een hüttenkäsehuid. Sterker nog: het behoort tot de secundaire geslachtskenmerken van vrouwen, net als borsten. En dus: je kunt er maar weinig aan doen - ooit een smeersel tegen borsten tegengekomen? Precies. En, by the way, sinds wanneer sucked het? Welke weetniet heeft dat eigenlijk bedacht?

Naast dat het ooit een ideaal was, hier en daar wat putten rondom de bilpartij (kijk maar naar de werken van oude meesters, die hadden de boel echt wel gladgepenseeld als het ze niet had bekoord), dient cellulite ook een doel: het is een extra voorraad energie ten tijde van zwangerschap of borstvoeding. Legitieme putten, dus, die trouwens niks te maken hebben met vet.

Goed. De vraag was: welke oen heeft ooit de oorlog verklaard aan cellulite? Welke oen is het als een aandoening en probleem gaan benaderen - en is er vervolgens vandoor gegaan met een heleboel geld, want: kijk even wat er allemaal te krijgen is om cellulite te bestrijden? Voor de goede orde en duidelijkheid: eczeem, dat zou je een aandoening kunnen noemen, en tijdens je met zorg uitgekozen zonvakantie op, laten we zeggen, het Griekse eiland Mykonos, een voedselvergiftiging oplopen, een probleem. Cellulite kan in de meeste gevallen nog niet eens weggezet worden als ongemak, laat staan aandoening of probleem. Wel?

De sinaasappelhuidoorlog dateert van, heel toepasselijk, het interbellum. Oorlogsgebied: Frankrijk. In de media bespeurden de mensen ineens artikelen over cellulite - een onderwerp dat tot dan toe met rust was gelaten. Daar sprongen Parijse schoonheidssalons handig op in door anti-cellulitemiddeltjes op de markt te brengen. Tijdschriften hielpen enthousiast een handje mee door huidexperts aan het woord te laten en bezorgde lezersbrieven gretig te beantwoorden.

De waanzin was compleet en here to stay. Een miljoenenbusiness, dat is wat het is. En hoewel we inmiddels weten dat it can helemaal niet 'be caused, for example, at the top of the thighs, by wearing a belt too tight which will hinder blood circulation,' zoals in 1935 nog werd aangenomen, zien we het wel als een probleem dat opgelost moet worden. En dat is dus dom, van ons. En zonde van de tijd. En misschien iets waar we maar 'ns mee moeten stoppen?

Een goede vriend schreef ooit het nummer Cellulied, dat buitengewoon hilarisch is en vooral behept met een boodschap die we ter harte zouden moeten nemen.

Een greep uit de tekst:

Ik was laatst op een feestje, iedereen was daar,

Wat was er veel te eten, en plots werd ik naar,

Want toen ik in de spiegel naar mijn billen keek,

Toen was het net alsof ik op een poffertjespan leek.

Vrouwen, links en rechts, nee wees niet opgewonden,

Want nu heb ik er écht iets op gevonden!

Shake nu je cellulite op deze lekkere beat,

Ga maar lekker los, niemand die het ziet.

En zo is het!